:: Przeklinane i uwielbiane KOTY

Sjesta

Na świecie żyje około 500 milionów kotów, Są pożyteczne, ponieważ łowią myszy i szczury. Dostarczają nam też wiele radości, są inteligentne, zabawne i piękne. Ich głośne mruczenie cieszy, a głaskanie ich futerka koi nasze nerwy.
Bardzo trudno ustalić kiedy kot stał się zwierzęciem udomowionym. Niektóre źródła podają, że ok.4000 lat p.n.e. w Nubii. Pewne jest, że zaczęto go doceniać, gdy człowiek zajął się uprawą ziemi i przechowywał ziarno oraz płody rolne przez zimę.
W Starożytnym Egipcie koty otaczane były wręcz czcią. Boginię radości i zabawy Bastet przedstawiano jako kotkę, kobietę z głową kotki. Stała się ona za czasów panowania XXII dynastii jednym z głównych bóstw Egiptu. Ośrodek kultu bogini Bastet znajdował się w mieście Bubastis będącym wtedy stolicą Egiptu. Jak opisuje Herodot, grecki historyk przebywający w Egipcie ok. 450 r. p.n.e. w Bubastis znajdowała się ogromna świątynia o długości 300 metrów, a w niej mieszkały tysiące kotów, którymi opiekowali się kapłani. W ozdobnym przedsionku świątyni, okolony rowami wypełnionymi wodą, stał okazały pomnik bogini. Wiosną przybywało tam wielu wiernych, by złożyć jej hołd.
Koty stały się wkrótce popularne i trzymano je w wie1u domach, jednak nimb boskości otaczał jeszcze przez prawie dwa tysiące lat. Koty podlegały ochronie, a nieumyślne nawet zabicie kota mogło kosztować utratę życia. Gdy kot zdychał, domownicy pogrążali się w żałobie, a jego ciało balsamowano i grzebano na specjalnych cmentarzach, których mnóstwo się zachowało. Do trumny wkładano mu nawet zmumifikowaną mysz, żeby mu się nie nudziło.
W Grecji koty były rzadkością, dopiero w czasach cesarstawa rzymskiego stały się bardzo popularne. Ceniono je za niezależność. Około 400 roku n.e. koty pojawiły się w Chinach. Trzymano je głownie w zamożnych domach. Ceniono również w medycynie ludowej.
Znacznie gorzej powiodło się kotom w Europie, gdzie rozprzestrzeniły się pod koniec IX wieku i żyły spokojnie otoczone opieką lub tylko tolerowane. Tragedia zaczęła się wraz z nastaniem chrześcijaństwa. Rzym potępiał wszystkie pogańskie bóstwa. Koty, szczególnie czarne, uznawano za wcielenie diabła. W 1484 roku papież Innocenty VIII wydał dekret wyklinający koty i ich obrońców. Niechęć do kota wynikała też z nieznajomości jego psychiki. Kocia niezależność i nieumiejętność całkowitego poddania się człowiekowi budziła niechęć. Zaczęto prześladować nieszczęsne zwierzęta w sposób wyjątkowo brutalny. Palono je na stosach, topiono, zakopywano w ziemi, nawet krzyżowano.
Dopiero w XVIII wieku zaczęto traktować koty tak, jak na to zasługują. Przede wszystkim w Anglii doceniono ich nieodzowność w walce z gryzoniami, urodę, charakter i wdzięk. Do dziś jednak pozostały przesądy mające źródło w ciemnym średniowieczu, że czarny kot przebiegający drogę przynosi nieszczęście, że koty duszą niemowlęta, że są fałszywe, nie przywiązują się do ludzi, tylko do miejsca itp. bzdury.

Europa niegdyś tak dla kotów nieszczęśliwa, dziś wreszcie docenia to zwierzę. Kot jest w niej jednym z najpopularniejszych zwierząt domowych towarzyszących człowiekowi.
Oprócz zwykłych kotów hoduje się koty wielu ras. Istnieją związki hodowców. Urządzane są wystawy kocich piękności, które przyciągają tłumy widzów. Pierwsza taka wystawa odbyła się już w 1871 roku w Londynie. Wtedy powstał też pierwszy klub hodowców kotów. Z kotów rasowych największą popularnością cieszą się koty perskie.
O tym, że istotami ze wszech miar pożytecznymi i wartymi uwagi, już wcześniej wiedzieli tacy wielcy jak Mahomet, papież Grzegorz I Wielki, Dante, Petrarka, Waszyngton, Mozart, Newton, Lincoln, Luter. Również malarze, pisarze, poeci, bajkopisarze, którzy w swych dziełach bohaterem czynili kota.